Mikołaj Gogol, syn ukraińskiego szlachcica, urzęd­nik carski i jeden z najdowcipniejszych i najzłośliwszych komediopisarzy, był mistrzem ko­mediowego dialogu, żywego, do­wcipnego, a co najważniejsze ge­nialnie charakteryzującego sceni­czne postaci, które mówiąc de­maskują swoje wady. Gogol stworzył w ten sposób całą gale­rię zróżnicowanych (i bardzo śmiesznych) karykatur. Są to portrety o wyolbrzymionych ce­chach osobowości, ale zarazem bynajmniej nie spłycone do jednowymiarowego stereotypu. Na tym polega maestria autora. I tego właśnie zabrakło w "Ożenku" przygotowanym przez Włodzimierza Kaczkowskiego w Teatrze im. J. Słowackiego. Bo­haterowie reżyserowanej przez niego sztuki Gogola podobni są raczej do groteskowych pajaców rodem z commedii dell`arte. Nie oznacza to zresztą wcale, że w tej konwencji stylistycznej reży­ser wykazał jakieś szczególne umiejętności. Myślę nawet, że jest to efekt nie zamierzony. Oto re­alizatorzy posta