Rosyjska dramaturgia XIX wieku świeci nazwiskami znakomitych komediopisarzy: Ostrowski, Sołtykow-Szczedrin, Gribojedow, żeby wymienić najwybitniejszych. Jednak u podstaw tego wspaniałego rozwoju gatunku leży twórczość Gogola. Obydwie jego wielkie komedie - "Rewizor" i "Ożenek" - służyły za probierz talentu i umiejętności dramatopisarskich. Rzeczywiście zasługi Gogola są nie do przecenienia, zarówno w stworzeniu wzorca komedii satyrycznej, piętnującej wady systemu społecznego, jakim był "Rewizor", jak też w dziedzinie komedii obyczajowej. Tu niedościgłym wzorcem stał się właśnie "Ożenek". Sztuka była utworem o niespotykanym dotąd w rosyjskiej komedii nowatorstwie. Gogol zrezygnował w niej z tradycyjnej intrygi miłosnej prowadzonej przez szereg perypetii ku szczęśliwemu finałowi. Ta opowieść o carskim urzędniku, który postanawia zmienić swe życie przez ożenek, nie kończy się połączeniem bohatera z jego wybranką. Obok nowatorstwa konst