"Piszę całowieczorowy balet ku czci Picassa - z jego wiedzą i aprobatą" - napisała w 1968 roku Grażyna Bacewicz, w od­powiedzi na nieokreśloną bliżej ankietę. Premiera nowego baletu o roboczym tytule "Pożądanie" przewidywana była na rok 1969; niestety w styczniu tego roku śmierć przerwała pracę znako­mitej kompozytorki, gdy do ukończenia całości pozostało je­szcze kilka minut finałowego tańca i minęło lat cztery, nim ostatnie dzieło Grażyny Bace­wicz ujrzało światło sceny warszawskiego Teatru Wiel­kiego. A jest to dzieło znakomite - jedno z najlepszych z pew­nością, jeżeli nie najświetniej­sze w ogóle w całym obfitym twórczym dorobku zmarłej kompozytorki. Muzyka o zmienności barw i rytmów, pełna zaskakujących kontra­stów i osobliwych zestawień brzmieniowych, syntetyzująca śmiało najnowsze zdobycze techniki kompozytorskiej (z eleatoryzmem włącznie) oraz elementy dawniejsze klasycyzującego stylu twórczości Bacewiczówny, impo