Któż z nas nie zna smutnej legendy o Orfeuszu, królu trac­kim i wspaniałym pieśniarzu, który do piekła ruszył po swo­ją zmarłą w czasie uczty we­selnej, małżonkę. Wstrząsający liryzm, głęboko poetycka tra­gedia zostaje w offenbachowskiej operze buffo przekształ­cona na beztroską farsę miesz­czańską. Orfeusz i Eurydyka znudzili się serdecznie małżeń­stwem. Nie ograniczając się do zdrad, życzą sobie wzajemnie nagłej i niespodziewanej śmier­ci. Orfeusz wchodzi nawet w zmowę z Plutonem, który uwiódłszy Eurydykę przenosi ją do krainy zmarłych. Swoboda erotyczna bogów daleka jest od antycznej jurności, pokrywa ją obnoszenie zasad i hipokryzja mieszczań­stwa XIX-wiecznego. Moral­ność? Ależ tu wszyscy poza piękną sylwetą Johna Styksa są amoralni, a w miarę jak ro­śnie ich pozycja - antymoralni. Tryskające humorem libret­to Hektora Cremieux pokrywa swoją beztroską pesymizm i rozkład wartości. Od Cremieux wziął Gałcz