Duchy postaci są przery­sowane, sylwetki kary­katuralnie zniekształco­ne, a śmierć kosą na oślep wywija. Z kręgu szkieletów wypadają raz po raz postacie, jak na obrazach Hieronima Boscha. Śmierć ma twarz pięknego chłopca. Hela i Piotr odnajdują się w raju, dziwnej krainie nierealnego szczęścia, w której wszystko jest możliwe. Życie przecho­dzi w śmierć, śmierć przecho­dzi w życie. Dopóki nie na­stąpi ingerencja okrutnej rze­czywistości. Wtedy średnio­wieczny moralitet zatraca ce­chy przenośni, opowieść o człowieczej kondycji przeradza się w historię pewnych ludzi w bardzo konkretnych warunkach historycznych, by po kontrapunkcie wielkiej wojny znów wrócić do toku moralnej przypowieści. Gdy szkielety przybierają ciało, przestaje funkcjonować sztyw­ny podział na dobro i zło, za­cierają się granice między dobrem a złem, w ludowych pojęciach życia dobre jest to, co służy życiu, co służy zacho­waniu gatunku. Prosto i czyteln