"Przychodzę opowiedzieć" jest najlepszą sztuką napisaną na zamówienie stołeczne dla uczczenia dwudziestolecia Pol­ski Ludowej. I w dodatku cał­kiem dobrą. Broszkiewicz pisze dużo, co jest równocześnie wadą i za­letą. Chwyta coraz to inne konwencie pisarskie, posługuje się nimi zręcznie, osiągając lepszy lub gorszy, ale zawsze ograniczony do pewnego nie nazbyt wysokiego pułapu re­zultat artystyczny. Tym razem napisał sztukę Brechta o Po­laku z rocznika 1919, o Polsce od roku 1939 do roku tysiąc dziewięćset sześćdziesiątego któregoś. Z Brechtem łączy go tendencja do pokazywania prawd najogólniejszych i naj­prostszych, chciałoby się rzec - uschematyzowanych, choć oczywiście "Przychodzę opo­wiedzieć" nie ma wyrazistości i sugestywności niemieckiego autora genialnych scenariuszy teatralnych. Ale poszczególne sceny układają się tu w skró­towe, syntetyczne i zaakcento­wane songami obrazy, opowia­dające o losie Polaka wciąg­niętego w