Wdzięczna, nieco naiwna fabuła, urocza, pełna lekkości, subtelna, ujmująca muzyka. Niema w tej operetce nic I sztucznego, niema nic przeszarżowanego, tempo doskonałe, melodyjność 100%, wdzięczne sytuacje, czarująca liryka, dużo komizmu. Jedyne, co możnaby było zarzucić, to, że stronę muzyczną opracowano nieco niewolniczo według pierwowzorów operetek "klasycznych", a więc zbanalizowano ją. Dużo temperamentu w melodjach tanecznych, dużo poezji w duetach miłosnych. Całość stanowi przemiłą rozrywkę. Rolę główną po doskonałych występach śpiewaczki o wysokiej klasie, jaką jest Makowska, - kreuje z właściwym sobie wdziękiem Elna Gistedt. Jej temperament ani specyficzny czar w ujmowaniu roli nie zmieniły się zupełnie od czasu, gdy zawitała jako gwiazda szwedzka na gościnne występy do Warszawy. P. Wawrzkowicz robi duże postępy i stale daje dowody dużej pracy nad sobą. Ola Obarska, jako gwiazda dodatkowa, wywiązuje się ze swej roli znakomicie