Trudno powiedzieć, by problem poruszony w jednej z najlepszych sztuk B. Shawa pt. "Profesja pa-ni Warren" był bliski dzisiejszemu widzowi. Postać bohaterki sztuki - pani Warren, wspólniczki koncernu Crofts - Warren, ciągnącego zyski z domów publicznych - to typ nie wzbudzający sympatii. Również obcy jest nam typ jej córki, oschłej, pozbawionej wszelkiego sentymentu Wiwii oraz reszty wyzyskiwaczy jakimi są przyjaciele pani Warren - I. George Crofts, Franc Gardner i inni. Niechęć i odraza, jaką u widza wzbudza to całe towarzystwo o zakłamanej moralności, pozbawionej wszelkich skrupułów, mające na celu tylko i wyłącznie interes, jest również wynikiem sugestywnej, dobrej gry aktorów, zwłaszcza odtwarzających czołowe role. Stanisława Engelówna, znana nam z wielu przedwojennych filmów i sztuk teatralnych wystawianych po wojnie, w "Profesji pani Warren", jest po prostu wspaniała. Pani Warren w jej wykonaniu, to kobieta żywa, pełna temperamentu, pełna w