Felietonista "Teatru" próbuje w ostatnim numerze tego pisma wznowić - bardzo taktownie zresztą - proces o teatr Brechta. Cierpliwie, barwnie i bardzo słusznie tłumaczy że nie istnieje tzw. brechtowski styl aktorstwa, że naśladując nietrafnie i nie w porę Berliner Ensemble zły aktor nie stanie sią wcale lepszym aktorem, a dobry wpadnie w manierę, tandeciarstwo i nonsens. To są oczywistości, a jednak dobrze jest przypominać o nich wszystkim, którym marzy sią nowoczesność teatralna, którzy nie potrafią szukać jej poza formą, poza gestem, którzy chcieliby traktować ją nie jako swój, współczesny sposób odczuwania, ale jako jeszcze jedną manierą, zestaw chwytów, sztuczek, jakimi można przy każdej okazji się posłużyć.

Felietoniście jednak nie o te oczywistości chodzi, niewarte są jego pióra i całego felietonu. Zręcznie splata je z własnym sceptycyzmem o wiele ogólniejszym. "Rzeczy wielkie i nowe rzadko zdobywają powszechne uznanie w stosunkowo krótkim czasie (jak teatr Brechta - przyp. mój). Być może pewne teksty, pewne formy, pewne odkrycia Brechta przetrwają modę. Chciałbym wierzyć w wielkość tego teatru, która ostanie sią czasowi mimo małości wielu jego chwalców". Zresztą i ten sceptycyzm felietonisty możemy podzielić, skoro odwołuje sią on aż do historii. Ale zaraz po tym przypuszcza atak generalny: w Polsce "poza "Operą za trzy grosze" żadna sztuka nie odniosła prawdziwego sukcesu u szerokiej publiczności. Zatem szczególna tematyka, nastrój, bliskie Polakom anarchistyczne idee "Opery za trzy grosze" a nie teatr i pisarstwo Brechta święciły triumf. Bogato zapisane kroniki zwycięstw Berliner Ensemble na scenach Europy, mniej lub więcej uproszczone teorie t