Z sumą mocnych, ale sprze­cznych, wrażeń, wychodziłem z ostatniej premiery Teatru Dramatycznego. Edward Radziński, autor sztuki pt. "Łunin, czyli śmierć Kubusia Fatalisty", jest pisarzem znacznej odwagi. Pozwoliła mu ona spojrzeć bez zmrużenia oczu na to, co uważa za prawdę. Praw­dę o swoim bohaterze, deka­bryście Łuninie, o jego epoce, otoczeniu, towarzyszach walki i przeciwnikach. Ale i o ca­łym społeczeństwie, które oce­nia bez złudzeń. Życie Michała Łunina (1787- 1845) jest pełne nierozwiąza­nych tajemnic. Wiadomo, że byt uczestnikiem kilku sprzysiężeń dekabrystycznych. Prze­konaniom liberalnym pozostał wierny; ale kolegów ze spisku oceniał surowo. Pod koniec ży­cia przebywa w jednym z najstraszliwszych więzień car­skich, wspominanym kilkadzie­siąt lat później w - "Róży" Żeromskiego: Akatuj. Przyczy­ny śmierci byłego dekabrysty nie są znane. Radziński wy­suwa hipotezę, że zgładzono go potajemnie, dusząc rękoma współ