PO przeczytaniu artykułu Krzy­sztofa Głogowskiego pt. "Groź­ba przeciętności" zamieszczonego w 21 numerze "Kierunków", a traktującego o spektaklach jakie w Warszawie przedstawił Teatr Nowy z Poznania, zawrzałam i... chwyci­łam za pióro. To oburzenie wynika nie tylko dlatego, że jestem poznanianką i wiernym widzem Teatru Nowego od 1973 r. (tj. od czasu, gdy dyrekcję objęła Izabella Cywińska), ale przede wszystkim dlatego, iż za­rzuty stawiane temu teatrowi przez autora artykułu nie są słuszne. Wprawdzie nie zajmuję się kulturą tak długo, jak pan Głogowski, ale za to posiadam świeżość spojrzenia (a co za tym idzie i myślenia) i częstszą niż on możliwość oglądania spektakli w poznańskim Teatrze Nowym. Śmiem twierdzić, że jako filolog z wykształcenia, a pracow­nik kultury z zawodu znam się na teatrze i mogę podjąć polemikę na ten temat! Na "Trzech siostrach" i "Zorzy'' byłam już dwukrotnie i mam za­mi