Nie jestem szczególnym mi­łośnikiem adaptacji utworów nie pisanych dla sceny i wy­stawiania ich w teatrze, lecz muszę, przyznać, że proza Caldwella nadaje sie do tego celu le­piej, niż twórczość wielu innych pisarzy. Jest dynamiczna, operuje zawsze żywą, pełną napię­cia akcją, charakterystycznymi postaciami, pełna jest soczy­stych, autentycznych dialogów. Nic dziwnego więc, że adaptowano dla potrzeb sceny "Dro­gę tytoniową", "Tarapaty lipcowe" i "Poletko Pana Boga". Tym razem przyszła kolej na "Jenny". Adaptacja Zofii {#os#2936}Jaburkowej{/#} jest dość zręczna. Nie udało jej sie co prawda zbudować na kanwie prozy Caldwella dra­matu o wyraźnej i zwartej kon­strukcji, lecz powstał cykl ob­razków z życia USA, żywy, cie­kawy i mający nam niejedno do powiedzenia o stosunkach w tym wciąż za mało znanym u nas od tej strony kraju. Są więc w "Jenny" dwa wąt­ki, powiązane postacią bohater­ki utworu. Jednym z nich jest opowieść o losac