Appia, Craig, Meyerhold, Tairow, Wachtangow, to naz­wiska, które wymieniamy jednym tchem, gdy mówimy o wielkich reformatorach tea­tru europejskiego XX wieku. Niesłusznie pomijamy reflek­sją teoretyczną i twórczość dramaturgiczną Mikołaja Jewreinowa, pisarza, który jako jeden z pierwszych w naszym stuleciu, opowiadał się za "teatralizacją" teatru. Jewreinow nie ograniczał się w swoich rozważaniach teatrologicznych do spraw czy­sto akademickich, obierając za przedmiot swojej analizy ten czy inny spektakl, lecz do­strzegał różne przejawy te­atralności w życiu, w stosun­kach międzyludzkich, w samej naturze. Realizacja spek­taklu nie była dla niego ce­lem samym w sobie i hasło "sztuka dla sztuki" było mu obce. Przejawiał zdumiewają­cą aktywność twórczą. Dzia­łalność artystyczną rozpoczął jako kilkunastoletni chłopak pracując... w cyrku. Organizował też wówczas różnego ty­pu teatrzyki amatorskie, w których był aktorem, reżyse�