W 3 i 4 numerach "Sceny" zamieściłem szerszą informację o Teatrze - Laboratorium Jerzego Grotowskiego. Z mojej winy, niestety, w opublikowanym tekście pominięty został istotny fragment, co zapewne Czytelnicy już zauważyli. Idzie mianowicie o scenopis spektaklu "Księcia Niezłomnego". Sugerowałem, że uważna lektura scenopisu byłaby pouczająca dla animatorów amatorskiego teatru poezji. Rzecz nie w tym, żeby Grotowskiego naśladować, lecz żeby zobaczyć, w jaki sposób tłumaczy on tekst poetycki na język teatru. W teatrze poezji problem transpozycji słowa na obraz sceniczny jest jednym z problemów głównych, tak w teoretycznym, jak i praktycznym sensie. Warto więc, jak sądzę, wrócić do sprawy. W tym właśnie celu drukujemy wspomniany, pominięty uprzednio, tekst. Kto z lektury chce wyciągnąć istotne korzyści, niech przedtem, ale to koniecznie, przeczyta na nowo "Księcia Niezłomnego" Juliusza Słowackiego. Porównywanie dramaturgicznego pierwowzoru z jego teatralną wizją jest, zapewniam, fascynujące.

KSIĄŻE NIEZŁOMNY (przebieg scen) 1. Na podwyższeniu, które - stosownie do potrzeb akcji - kojarzyć się może z barłogiem więźnia, katowskim pomostem, stołem do zabiegów medycznych i ołtarzem ofiarnym, leży książę Henryk. Jest on jeńcem. Otaczająca go zbiorowość, na której czele stoi Król i jego córka Feniksana, stanowi mieszaninę cech dworskiej socjety i parweniuszowskiej gruboskórności. Buty z cholewami i bryczesy, w połączeniu z togami pracowników sprawiedliwości, świadczą, iż ludzie ci jednoczą w swym ręku wszelkie przywileje. Śpiewem, którego dominantą są krzyki drapieżnych ptaków i szum żywiołów - jakby znamię nieokrzesanej pierwotności - zaczynają oględziny jeńca, na którego patrzą jak na istotę innego gatunku - z brutalnością i prymitywnym zaciekawieniem. Oględziny przechodzą w obrzęd przyjmowania przybysza do wspólnoty. By uczynić go "swoim człowiekiem", dokonują na nim kastracji - następnie obłóczyn w unif