Prezentowanie Teatru Starego byłoby nietaktem, a w każ­dym razie megalomanią stołecznego krytyka. Ranga zespołu i szczególna pozycja wśród polskich teatrów jest faktem znanym. Można natomiast mówić o innym niebezpie­czeństwie, że przedstawienia na tej scenie ogląda się już właściwie, oczekując rzeczy niezwyczajnych. Zwłaszcza, jeśli reżyser miary Jerzego {#os#1115}Jarockiego{/#} przygotowuje tutaj wielki dramat europejski. I tak się złożyło, że pierw­szego wieczoru zobaczyłam "Życie snem" Calderona. Jest to spektakl bardzo ciekawy. Spektakl pięknych inscenizatorskich planów, kilku pre­cyzyjnych ról. A jednak ca­łość budzi dość zasadnicze wątpliwości. Otóż słynną ba­rokową sztukę przetworzył Jarocki osobliwie, realizując - jakby obok tekstu - swój własny sen o Polsce. Sen, w którym nakładają się roman­tyczne symbole, obrazy Wys­piańskiego, ironia Gombro­wicza. Sen paradoksów, sen o bez mała pozytywistycznym finale trag