O ile moniuszkowska "Halka" w swej bogatej scenicznej historii kilkakrotnie już przechodziła różnorodne próby wyjścia poza ramy tradycyjnej wizji teatralnej, (aby przypomnieć choćby łódzką inscenizację Kazimierza Dejmka i przekształcającą nawet muzyczną konstrukcje utworu, czy poznańską Romana Kordzińskiego odchodzącą od folkloru w kierunku ogólnoludzkiego dramatu), to w odniesieniu do najświetniejszego dzieła naszego kompozytora - "Strasznego dworu" trzymano się na ogół dość wiernie obrazu epoki nakreślonej przez autorów. Szczególną więc uwagę zwraca ostatnia inscenizacja "Strasznego dworu" w Państwowej Operze Śląskiej, gdzie Janusz Nyczak, wespół ze scenografem Jerzym Kowarskim i projektantką kostiumów Barbarą Ptak, postanowili śmiało przenieść akcję do epoki, w jakiej kompozytor tworzył swą operę, to jest w czasy Powstania Styczniowego (pokazuje to wyraziście już pierwsza scena prologu, świadomie ustawiona na kształt jednego z