Przed kilku dniami krakowianie mieli okazję poznać inny spektakl tarnowskiego teatru: "Cze­kając na Godota" Becketta, zaprezentowany na scenie Teatru Kame­ralnego. Doskonałe to, wywołujące silne wrażenie, przedstawienie. Bo też i sama sztuka, która przed 20 przeszło laty stała się sensacją tea­tralną Paryża, żywa jest do dzi­siaj. Może nawet więcej: zyskuje coraz silniejszą wymowę i aktual­ność. Straciła z pewnością ostrze jej rewolucyjność formalna - sztuka, która swymi narodzinami przekre­śliła dawne konwencje teatru eu­ropejskiego, dziś nie szokuje już ani nie dziwi. Natomiast filozofi­czna jej wymowa, treści, raczej się pogłębiły - wraz z pogłębianiem się w przecywilizowanym, skłóco­nym świecie rozterek i tragedii współczesnej ludzkości. Sztuka o beznadziejnym czekaniu, sztuka o niemożności porozu­mienia się między ludźmi, sztuka o ludzkich zależnościach kata i ofiary przemawia zarówno swą wiel­ką dosłownością,