Jerzy Jarocki znany jest ze swego upodobania do współczesnej dramaturgii, a w jego teatrze pojawiają się wciąż nazwiska kilku ulubionych autorów. Ale wierność wobec nich idzie w parze z równie charakterystyczną dla tego reżysera skłonnością do daleko nieraz posuniętych ingerencji w tworzywo literackie, z którego czerpie. Adaptuje, przerabia, zmienia zakończenia i kolejność scen, tworzy własne scenariusze, "pisze na scenie". Mnogość jego technik adaptacyjnych wynika z różnorodności opracowywanego literackiego materiału. Omówienia inscenizacji dramatów Mrożka pełne są zapewnień, że "reżyser był bardzo wierny autorowi". Odwrotnie z Różewiczem: sceniczne wcielenia jego utworów pod ręką Jarockiego budzą zawsze zdumienie, a reżyserska ingerencja w tekst jest tu bodaj największa. Wart odnotowania jest osobny i niepowszedni stosunek Jarockiego do twórczości Różewicza. Wiadomo przecież, że jest on jedynym wybitnym reżyserem konsekwentnie tej t