Dwa razy każdej wiosny ulegał ongiś za­wieszeniu bieg codzienności: w noc świę­tej Walpurgii w wigilię pierwszego maja, kiedy to odbywał się jeden z wiel­kich kwartalnych sabatów, oraz w wigilię św. Ja­na Chrzciciela - noc sobótek. O początkach spraw, jakie się działy w ciągu tych dwóch no­cy, łatwo się dowiedzieć, sięgając choćby po skró­cone polskie wydanie "Złotej gałęzi" Frazera (1): noc Walpurgii to wcześniejsze pochodzeniem cel­tyckie święto pasterskie związane z "rokiem ziemskim" - z wypędzaniem bydła na pastwi­ska, podobnie jak wigilia Wszystkich Świętych (nb. data drugiego wielkiego sabatu czarownic) obchodzona była pierwotnie jako święto powro­tu trzody do zagród. Natomiast noc świętojań­ska jest świętem "słonecznym", zrodzonym z ob­serwacji astronomicznej (przesilenie dnia z no­cą) i związanym z późniejszą od pasterskiej cy­wilizacją rolniczą. Jak odporne na przemiany historyczne okazały się oba święta, ś