NIKT nie powinien trudnić się wróżbiarstwem. Jest to bo­wiem zajęcie ryzykowne i, co tu ukrywać, nie bardzo uczciwe. Re­cenzent nie może być w tej dziedzi­nie wyjątkiem. Ale wyszedłszy z sa­li teatralnej, w której przeżyłem "Rok 1944" - pierwszą wystawioną na scenie sztukę znanego reportażysty Józefa Kuśmierka - powiedzia­łem sobie dość uroczystym tonem: scenopisarstwu polskiemu przybył rzetelny i odważny talent. I nasz teatr może od niego wiele oczekiwać. Dlaczego, potępiając wróżbiarstwo, wdałem się w tego rodzaju przepo­wiednie? Bo to żadne wróżbiarstwo: mam dowody w ręku, a raczej - na scenie. Debiut sceniczny Kuśmierka jest czymś znacznie więcej aniżeli tylko zapowiedzią. Kuśmierek sięgnął śmiałą ręką po temat trudny, w teatrze naszym pionierski: narodziny rewolucyjnej, lu­dowej władzy w Polsce. W Polsce wówczas tylko "prawobrzeżnej" sięgającej Wisły i wyzwolonej la­tem 1944 roku przez Armię Radziec­