"Tragedia optymistyczna" jest sztuką nie bez poważnych wad i obciążeń; a równocześnie na­leży do klasycznych, systematy­cznie wznawianych utworów radzieckiej romantyki rewolucyj­nej, i zaliczana jest do najlep­szych osiągnięć dramaturgii radzieckiej. Jak pogodzić te pozorne sprzeczności? Sztuka Wiszniewskiego jest bezpośrednio agitacyjna. To nic, że powstała dopiero w kilkanaście lat po okresie, który po­kazuje w swoich gwałtownymi i patetycznych obrazach. Tu pisarz jest nadal bezpośrednim uczestnikiem ukazywanych wy­darzeń, a jego dzieło - bez­pośrednio zaangażowane w pełnym namiętności odtworze­niu - osądzeniu faktów i kon­fliktów. Któż w obliczu "być albo nie być" rewolucji zacho­wać może kamienną obojętność, postawę olimpijczyka, z niezamąconym spokojem ducha rejestrującego dzieje rewolucji i przemiany losów jej ludzi. Wróg napiera, a swój łamie wroga i wywalcza dla rewolu­cji, dla całej ludzkości drogę naprzód, drog�