Augusta Strindberga dzisiej­sza publiczność teatralna pamięta głównie z drama­tu "Ojciec". "Eryka XIV", historyczny dramat Strindberga widzimy u nas po raz pierwszy w przedstawieniu zre­alizowanym na scenie Teatru Pol­skiego. Sztuka ta, często grywana w całym świecie, ma swoje bogate dzieje. Nie to jednak jest najbar­dziej interesujące, i nie najbardziej interesująca jest pozycja polskiej inscenizacji "Eryka XIV" w dzie­jach tej sztuki. Warto spojrzeć na tę sztukę i tę inscenizację w oderwaniu od tradycji. Zwłaszcza że tradycja związana z samym imieniem autora także prawie niko­go już dzisiaj nie obchodzi. Strindberg, tak niegdyś popularny, jedna z kluczowych postaci literatury eu­ropejskiej ostatniego przełomu wie­ków - zgasł razem z całą tą epoką. Pisarz fascynujący swoich współ­czesnych, potomnym niewiele zosta­wił. Na porównaniu z naszym Przybyszewskim wychodzi korzystniej ale nie o wiele lepiej. Można by powiedzieć, że zasłużył si