"Kończę sztukę pt. "Niemcy są ludźmi" - zwierzał się w 1949 r. Leon Kruczkowski, pisząc tekst o charakterze wyraź­nie polemicznym wobec uprosz­czonego obrazu niemieckiego społeczeństwa, jaki dość pow­szechnie funkcjonował w Euro­pie na skutek bolesnych doś­wiadczeń hitleryzmu. "Na dłuższą metę - wyjaśniał Krucz­kowski - musimy jednak za­cząć patrzeć na Niemców w sposób bardziej właściwy, widząc w nich normalnych ludzi, którzy przez pewien określony system społeczno-ustrojowy zostali odpowiednio spreparowani. Kiedy dramat był już gotów, Kruczkowski zmienił jego ty­tuł, ograniczając go po prostu do "Niemców". Wiedział już wó­wczas, ze zajmował go w sztu­ce głównie problem zwykłego "porządnego Niemca" okresu wojny, "tego Niemca, który nie mordował, nie katował, nie ra­bował i nie palił, w ogóle przez całą wojnę nie opuszczał gra­nic swojego kraju", ale przyjął za to wygodną postawę izolacjonizmu, czy wręcz oport