OD dawna zdarzenia historyczne w utworze dramatycznym lub epickim bywają przedstawiane nie tylko dla nich samych, lecz by mówiły również o sprawach teraźniejszego świata. W tym celu au­torzy trawestują antyczne mity lub w odległej epoce, na przykład sta­rożytnego Rzymu, wystukują boha­terów i z ironicznym dystansem roz­ważają raz jeszcze ich losy. Czynią je przedmiotem komedii lub podno­szą do rangi metafory. Szczególna moda na tego rodzaju intelektualny teatr panowała w kresie międzywojennym (Jean Giraudoux) oraz w pierwszych latach po drugiej wojnie światowej (Jean Anouilh, Jean Paul Sartre). Z tego też czasu, a dokładniej z 1949 roku, pochodzi sztuka Friedricha Durren­matta "Romulus Wielki". Choć uwa­żana jest do dzisiaj za jedną z naj­wybitniejszych sztuk szwajcarskie­go dramatopisarza, wydaje się, że pokryła ją już patyna czasu. A może cały teatr Durrenmatta nieco się ze­starzał? W każdym razie wiele pa­radoksów i celnych dowcipów,