Nie będzie to recenzja sztu­ki według powieści G. K. Chestertona pt. "Człowiek, który był Czwartkiem", granej ostatnio przez nasz kielecki te­atr. Na taką rzecz nie powa­żyłbym się zbyt lekko, jako widz, wyłącznie we własnym, amator­skim imieniu mógłbym napisać, co mi się w tej lub tamtej sztu­ce podoba, a co nie oraz z tej samej, niefachowej pozycji go­tów byłbym oceniać sposób gry aktorów. Niewiele też miałbym do powiedzenia o samym Chestertonie, toteż całkowicie zadowala mnie wyłożenie ideowe­go creda tego autora, zawarte w teatralnym programie. Jak więc widać, zalet recenzenckich posiadam bardzo mało i w imię uczciwości wobec czytel­nika uważam za stosowne na­tychmiast przyznać się do swo­ich braków. Cóż zatem skłania mnie do wypowiedzi po obejrzeniu spe­ktaklu na naszej scenie? Zamie­rzam napisać polityczny komen­tarz do "Człowieka, który był Czwratkiem", gdyż właśnie po­lityczna wymowa sztuki wydaje mi się godna uwagi