Na scenie Teatru Śląskiego, w prześlicznej, pogodnej i rozświetlonej, scenografii Marka {#os#}Brauna{/#} i Ryszarda {#os#}Melliwy{/#}, spotykamy się z bohaterami "Ślu­bów panieńskich", do dziś wielce popularnej komedii Aleksandra {#au#207}Fredry{/#}. Katowickie przedstawienie reży­serowała Anna {#os#750}Polony{/#} przy współ­pracy Andrzeja {#os#1291}Mrowca{/#}. Stworzyli oni spektakl toczący się w dosko­nałym tempie, pełen udanych po­mysłów inscenizacyjnych i żartów sytuacyjnych, przede wszystkim jednak imponujący pięknym po­traktowaniem fredrowskiego wier­sza, który zachowując swoją po­etyckość, jest jednak językiem re­alistycznym, pełnym sensów, zna­czeń i podtekstów. Bo taka też jest ta teatralna opowieść, która wydo­bywa spod szlacheckich strojów odwiecznie ludzkie pragnienia i na­miętności, prowokowane przez uro­dę i walory płci przeciwnej. Obawiam się jednak, że interpre­tacja Anny Polony idzie w tej mie­rze za daleko,