Ta sztuka, od­bywająca się na scenie, posłu­gująca się przedmiotem i prze­braniem, motywem muzycz­nym i strzępami pamięci, ak­torem i jego ruchem i ruchem obrazów - ta sztuka nie będąc tradycyjnym dramatem, usiłuje penetrować najgłębsze warstwy psychiki, próbuje interpretować świat w najgłębszej jego istocie. Tadeusz Kantor stawia pytania, na które dotychczas nie ma żadnej odpowiedzi: o istotę rze­czywistości, o kanały, którymi poszczególne doznania, wrażenia łączą się w twórczość, o chwałę zbiorowości widzianą poprzez śmierć, o sferę bytu i umierania. "Niech sczezną artyści". Niech ci artyści, ustawicznie burzący zastany spokój, potrząsający dzwonkami na alarm przeciw ustalonej wegetacji, wprowa­dzający niepewność i lęk - niechże zdechną. Ten przewrot­ny tytuł nadał Kantor swemu kolejnemu zdarzeniu teatralne­mu, które samym sobą, jak grymas, przeciwstawia się ży­czeniu wykrzyczanemu przez włoską lokatorkę domu,