Wciąż jeszcze kontrower­syjne opinie krytyków i hi­storyków literatury wzbudza twórczość Zygmunta Kra­sińskiego, jednego z trzech wielkich polskich poetów ro­mantyzmu, jednego z trzech "wieszczów" jak ich miano­wali współcześni. Problematy­ka "Nieboskiej Komedii" się­ga, podobnie jak "Dziadów" Mickiewicza i "Kordiana" Sło­wackiego, do obrachunku z wzlotami i upadkiem powstania li­stopadowego oraz do atmosfery popowstaniowych sporów emigra­cyjnych. W utworze Krasiń­skiego wyraźniej jednak jak u Mickiewicza i Słowackiego jawi się problem społeczny, wyraźniej ale wcale nie konsekwentniej. Chociaż bowiem Krasiński zdawał sobie sprawę z upadku magnaterii i szlachty, chociaż dostrzegał rosną­ce znaczenie trzeciego stanu i na­rodziny nowych idei, to jednak nie był w stanie utożsamiać się z si­łami, które wieściły kres hegemonii jego klasy. To prawda - był to okres przed Wiosną Ludów - do­świadczenia rewolucji francus­kiej i nawet powst