I oto po raz pierwszy w swoich doświadczeniach kry­tycznych natrafiłam na praw­dziwy dylemat. Jego przed­miotem stała się najnowsza premiera Teatru Polskiego we Wrocławiu - "Nieboska ko­media" Zygmunta Krasińskie­go, w opracowaniu tekstu, re­żyserii i scenografii Jerzego {#os#1241}Grzegorzewskiego{/#}, z muzyką Stanisława {#os#969}Radwana{/#}. Zazwy­czaj nietrudno zdecydować się - jeśli występuje zachwianie równowagi pomiędzy ideą pierwowzoru przyjętą i prze­chowywaną przez tradycję fi­lologiczną i teatralną, a wy­mową gotowego dzieła teatral­nego, ponieważ jakość tego dzieła powinna być czynni­kiem decydującym. Ten spektakl świadomie ta­ką decyzję wymija. Tradycja przestała być istotna, bowiem nagle ważne stało się pytanie nie o wierność wobec pierwo­wzoru, ale o wierność artysty wobec samego siebie, o pobud­ki i motywy dotyczące takiej wizji Grzegorzewskiego "Nie-boskiej komedii". Na scenie, jak we wszyst­kich niemal inscen