Ten spektakl we wrocławskim Teatrze Polskim, w reżyserii i scenografii Jerzego {#os#1241}Grzego­rzewskiego{/#}, musi wzbudzić szerokie echo. Nie tylko dla­tego, że każda nowa inscenizacja "Nie-Boskiej" jest znaczącym fak­tem teatralnym i nie tylko dlate­go, że spektakl przygotował jeden z naszych najoryginalniejszych twórców teatralnych. Nade wszystko dla­tego, że przedstawienie wrocławskie jest propozycją odczytania dramatu Krasińskiego tak nową, iż musi wzbudzić natychmiastowy sprzeciw lub zachwyt. Podziwiam konsekwencję z jaką Je­rzy Grzegorzewski, na przekór po­krzykiwaniom i łajaniom krytyki, na przekór dąsom polonistów i filologów, realizuje swój teatr. Bo zjawisko ta­kie czy się tego chce czy nie, dziś już istnieje i nie sposób go zbyć pogardliwym wzruszeniem ramion lub milczeniem, zwłaszcza że budzi ono coraz większy oddźwięk i zażarte dyskusje wśród młodzieży. Ten teatr posiada swoje dwa główne nurty: jeden z nich to