Dramaturgia Seana O'Casey jest rzadkim gościem na scenach polskich, z przyczyn niewątpliwie podobnych tym, jakie wskazuje Bolesław Taborski); analizując niepopularność pisarza w teatrze angielskim; na tle powszechnego we współczesnym dramacie pesymizmu, coraz dalej idącej ascezy formalnej - gadatliwa, niewstrzemięźliwa w środkach i w istocie swej optymistyczna twórczość O'Casey a wydaje się niemodna. Irlandczyk Beckett jest obywatelem świata, Irlandczyk O'Casey z trudem znajduje dla siebie miejsce we własnym domu. Dom to zresztą o historii burzliwej: niewola, ciągłe powstania, a w tle zawsze Ona - nieskazitelna, święta i uświęcana przez programowy katolicyzm - ojczyzna, Irlandia. Znamy to z niezbyt jeszcze odległej epoki polskiego romantyzmu. I w dziejach literatury też nietrudno o analogie; cokolwiek wielkiego dała światu Irlandia - Joyce'a, Becketta, a po części także twórczość O'Caseya - powstało na emigracji, geograficznej lub duchowej. Są kraje