Wrocławski Festiwal Polskich Sztuk Współczesnych, już w rok po jubileu­szowym, dziesiątym, odrodził się, odżył na tyle, że słowa festiwal z (łac. festivus - świąteczny) użyć można w je­go właściwym niezwulgaryzowanym znaczeniu. Stało się to za sprawą kil­ku (spośród trzynastu) teatrów biorą­cych udział w Festiwalu. Wysoką ran­gę artystyczną festiwalowego tygodnia we Wrocławiu wyznaczyło pięć przed­stawień, i to zarówno w odczuciach publiczności, jak i zgodnym z nimi, werdykcie jury, któremu przewodni­czył prof. Bohdan Korzeniowski. Były to przedstawienia: "Ślubu" Witolda Gombrowicza, w inscenizacji warszaw­skiej Teatru Dramatycznego, "A jak królem, a jak katem będziesz" Tadeusza Nowaka (Teatr Nowy z Poznania), "Kartoteki" Tadeusza Różewicza (Te­atr Dramatyczny z Warszawy) i "Konopielki" Edwarda Redlińskiego, zainscenizowanej na Scenie Studyjnej Tea­tru im. Norwida w Jeleniej Górze. Kiedy w roku 1972 zetknąłem się z pisarstw