Wychodząc z przedstawienia "Antygony" Anouilh'a w wykonaniu zespołu Teatru Dramatycznego z Warszawy,który gościł na scenie kieleckiej, - byłem w stanie graniczącym z zauroczeniem.Wyobraźnia,pobudzona dialogiem Haliny Mikołajskiej i Jana Świderskiego,snuła dalej wątki ich racji i wydało mi się,że obie te racje są przedstawione z żelazną konsekwencją psychologiczną czyniącą z razu wrażenie równej siły i równej doniosłości. Przejęty byłem nie tyle jedynością losu Antygony, z którym od ławy szkolnej byłem obyty, ile z surowym,jakby z kamienia kutym kształtem konfliktu.tragizm jego nasiąkł tak głęboko prawdą,że musiałem uznać go za dokładny.To był konflikt ludzi wiernych sobie,tak wiernych,że nie tylko przewidywali swoje przyszłe drogi,ale i swoje klęski.I przewidując je, parli nie ubłaganie ku ich ziszczeniu.Antyczny los Moira,został tu wprawdzie zdegradowany do roli suflera,i to suflera umiejscowionego gdzieś wewnątrz,w szeptach krwio