Jerzy {#os#38269}Łukosz{/#} nie miał ani ambicji, ani za­miaru pisania o Toma­szu Mannie dramatu bio­graficznego. Na kanwie pewnych faktów z życia wielkiego pisarza zbudo­wał on szereg fikcyjnych, choć psychologicznie praw­dopodobnych scen, do ja­kich dojść mogło nie tylko w wewnętrznym świecie, tj. w wyobraźni i w snach tego niezwykłego twórcy, ale na­wet w rozmowach z osoba­mi z najbliższego otocze­nia. Poruszanym w dramacie proble­mem jest walka z pokusą powrotu do kraju i współpracy z faszysta­mi, do czego bardzo wyrafinowa­nymi metodami, nierzadko szanta­żem, przebywających na emigracji najwybitniejszych niemieckich artystów czy naukowców nakłaniał Hitler. Bardzo dobrze się stało, że dla tej poważnej tematyki Jerzy Łu­kosz wybrał formę komediową. Dowcipny i inteligentny tekst pro­wokuje też aktorów do grania całej rzeczy z dystansem i przysłowio­wym przymrużeniem oka. Wiele tu oryginalnych, zabawnych w for­mie aluzji do tw�