"Wydaje się nieraz, jakby w Żeromskim działała instynktowo atawistyczna staroszlachecka niechęć do rzemiosła, kiedy cho­dziło o opanowanie technicz­nych sposobów w zakresie sztu­ki zderzania bohaterów ze sobą i wplątywania ich w drama­tyczne sytuacje". Tym cytatem z rozprawy Wacława Borowego "Żeromski po latach" nie za­mierzam wcale umniejszać twórcy, o którym (znów zacytu­ję za Borowym) napisał po jego śmierci Antoni Słonimski, iż "umarł największy bodaj pisarz współczesnej Europy". Warto jednak czasem pokusić się o in­ne spojrzenie, zwłaszcza gdy ma być mowa o dramacie tego pisa­rza. Z okazji 60-lecia odzyskania niepodległości wystawił kielecki teatr "Różę" Stefana Żeromskiego, utwór który sam autor określił w podtytule jako "dra­mat niesceniczny". Zdawał sobie pisarz jak widać doskonale sprawę z różnic dzielących tę sztukę od innych utworów scenicznych. Jest to bowiem rozpisana na głosy wielka dyskusja o wielkich spra