"Le nozze di Figaro" Mozarta w reż. Wasyla Wowkuna w Warszawskiej Operze Kameralnej. Pisze Wiesław Kowalski w serwisie Teatr dla Was.

Wasyl Wowkun, reżyser ostatniej premiery w Warszawskiej Operze Kameralnej, przygotowując nową realizację "Wesela Figara" Mozarta, nie wyszedł poza zgraną już w teatrze operowym konwencję kostiumowej komedyjki, w której na scenie główne role grają listy, przebieranki, skrywane za wachlarzami twarze, a całe to romansowe zamieszanie zwieńczone jest obowiązkowym małżeńskim happy endem i odśpiewanym chórem ansamblem w finale. Reżyseria jest tu można powiedzieć bardziej niż powściągliwa, by nie rzec zwyczajnie poczciwa (co może dziwić, zważywszy na iście hiszpański anturaż wykorzystany w kolorystyce przestrzeni i w kostiumach niczym z szalonej fiesty), dlatego ten martwy w sensie inscenizacyjnym spektakl mogą uratować tylko śpiewacy. A z tym jest, niestety, różnie. Jeśli już na scenie pojawiają się jakieś reżyserskie pomysły, to należy na nie od razu spuścić zasłonę milczenia. Szkoda tylko, że soliści, z samozaparciem godnym lepszej spraw