Ciekawe, jaką atrakcyjną moc przyciąga­jącą posiadają pewne, powtarzane poprzez całe stulecia, wątki tematyczne w scenopisarstwie. Na przykład - motyw trefnisia - wesołka, nosiciela wesela i rozrywki dla oto­czenia, a kryjącego pod maską śmiechu "własne zranione serce". ,,Śmiej się, pajacu..." łka bohaterski tenor w coraz to innej tonacji i w mniej lub bardziej zróżnicowa­nym libretcie w każdej epoce na wszystkich niemal scenach świata; i zawsze może liczyć na skwapliwe przyjęcie ze strony au­dytorium, oczekującego z napięciem owego dreszczyku łatwej emocji i napięcia, jakiej mu niewątpliwie dostarczy efektowna kontrastowość "duszy aktorskiej". Zresztą, popularność, jaką cieszy się tego rodzaju tematyka wśród szerokiej publicz­ności, nie jest chyba jedynym powodem, dla którego tak często sięgają po nią różnego kalibru przybytki sztuki widowiskowej wydaje się, jakby i sam teatr z nieco per­wersyjnym upodobaniem wyładowywał jakiś s