Temat tego opowiadania M. Bułhakowa niewątpliwie był istotną przyczyną, dla której reż. K. Babicki podjął się naj­pierw adaptacji "Morfiny", a po­tem jej realizacji, w teatrze telewizji. Lakoniczny, ale wstrząsa­jący w swej wymowie zapis po­grążania się w nałogu młodego wrażliwego człowieka stanowi do­statecznie odstraszający przykład, żeby zainteresować młodocianą widownię... Szkoda więc, że spek­takl ten niechcący został zakon­spirowany przez mylne zapowie­dzi w niektórych gazetach. Gdańscy aktorzy, zwłaszcza grający główne role J. Tyrański i D. Kolak zaprezentowali się bardzo dobrze. Postacie nieszczę­snego lekarza-narkomana i bez­silnej więc równie nieszczęśliwej jego towarzyszki przekonywały i poruszały. K. Babicki opowiedział tę hi­storię używając dla podkreślenia kolorytu sensownie (choć niezbyt oryginalnie) stereotypowych rosyjskości: były więc i brzózki, i burczący tęsknie akordeon, był też portret ponureg