"Oresteia" w reż. Michała Zadary w Teatrze Wielkim - Operze Narodowej w Warszawie. Pisze Jacek Marczyński w Rzeczpospolitej.

Brud PRL i muzyka grecka. W scenach, gdy elementy te do siebie pasują, "Oresteia" staje się wielkim widowiskiem. Michał Zadara, cudowne dziecko polskiego teatru, po raz pierwszy wkroczył do świata opery i zrobił to, na co innym reżyserom nowej generacji nie wystarczyło odwagi. Nie zmienił realiów libretta, zachowując przynajmniej pozory zgodności scenicznego obrazu z oryginałem, ale wymyślił zupełnie nową opowieść. W Operze Narodowej w "Orestei" Iannisa Xenakisa zamiast przerażających skutków klątwy rzuconej na bohatera spod Troi Agamemnona oglądamy więc ponure obrazki z naszej historii: od końca II wojny po grudniowe strajki z 1970 r. Zadanie miał wszakże ułatwione: warszawska "Oresteia" jest wykonywana po grecku i mało kto potrafi sprawdzić, czy istnieje jakakolwiek zgodność między tekstem śpiewanym a pokazywanym widzom na tablicy świetlnej. Ale i tak tradycjonaliści rzucą się zapewne na młodego reżysera. Radzę zachować spokój, ten