Recenzja powinna być pisana z pozycji na­maszczonego obiektywizmu. Przynajmniej pozor­nie. Uprzedzam zatem od razu, że zakopiański Teatr im. St I. Witkiewicza rozbił w pyl mój obiek­tywizm. Pisać o tej scenie wolę w towarzystwie emocji - z punktu widzenia widza uwiedzionego. Czyż to samo zresztą nie jest recenzją, że teatr ma dar uwodzenia? O tym, że parterowe sale sanatorium na Chramcówkach są miejscem niezwykłym, wiedzą nie tylko zakopiańscy tu­ryści. Stało się to publiczną tajemnicą w momencie wpi­sania teatru "Witkacego" na listę ogólnopolskich zdobyczy kulturalnych. W końcu 1988 r. posypały się nagrody, uściski dłoni ważnych osób, a w ślad za tym pieniądze na dofinan­sowanie działalności, zdobycie (wreszcie, po latach!) godzi­wych warunków mieszkanio­wych. Teatr, istniejący prak­tycznie od 1984 r., sam - własnym wysiłkiem artystycz­nym, intelektualnym, moral­nym zdobył twoją pozycję. W tym nie potrzebował mecena­sów i porę