"Dom widzących ducha" na podstawie "Spalonej powieści" Jakowa Gołosowkera w reż. Agaty Biziuk w Teatrze Witkacego w Zakopanem. Pisze Zbyszek Dramat.

Do spektaklu tego mój duch przyłączył się 2 lata po jego premierze. Nic nie dzieje się przypadkowo. Jak nadchodzi właściwy czas, teatr gotowy do swego duchowego uzewnętrznienia wzywa, a on przybywa (a ja w ślad za nim). Tak było i tym razem. Dlaczego go wezwał? Wydaje mi się, że chciał, aby włączył się w performatywny rytuał doświadczenia współczesnej kondycji duchowej człowieka (także Polaka). I stworzonej przez niego cywilizacji niewiary, odrzucenia, nieufności, bezmyślności i narastającego przyzwolenia dla autorytaryzmu. Dlaczego nie zrobiły tego teatry w Warszawie, Krakowie, Wrocławiu, Poznaniu, a właśnie ten w Zakopanem? Odpowiedź jest prosta. Opatrzność i Absolut już dawno upodobały sobie Teatr Witkacego, najpewniej ze względu na geniusz i stałą obecność niespokojnego ducha swego Patrona. Jest jeszcze jeden powód. W tym wspaniałym teatrze duch i dusza objawiają się intensywnie w rozumie i emocjach, ludzkich istnieniach oraz aniołach