W plejadzie poetów hiszpańskich lat czterdziestych Federico Garcia Lorca (1898-1936) był jednym z największych. Rytmy andaluzyjskie i piękno Grenady rozwinęły jego wrodzoną wrażliwość, a w atmosferze gorących dysput i polemik "Rezydencji studentów" w Madrycie kształtowały się poglądy artystyczne pisarza. Garcia Lorca uprawiał wszystkie rodzaje twórczości poetyckiej, a w utworach młodzieńczych spłacił daninę modnym wówczas prądom "ultraizmu" i surrealizmu. Lirykę swą przepoił nastrojem elegijnym i kontemplacją, w słynnym zaś "Romancero cygańskim" harmonijnie połączył elementy epicko-dramatyczne z ewokacją liryczną folkloru andaluzyjskiego. Najdobitniej jednak przemówił talent Lorki w jego dramaturgii, którą nasycił melodyjnością i bogactwem kolorystyki. Cierpienie i radość życia splatały się dlań w nieustający dramat ludzki, oscylujący między końcowymi biegunami. W tym tkwiła istota indywidualności poety, którego dzi