Kilka kreacji aktorskich w tym przedstawieniu jest zna­komitych czy przynajmniej bardzo dobrych, godnych sce­ny Teatru Narodowego i "Czajki" Czechowa. A więc, oczywiście, Irena {#os#5850}Eichlerówna{/#}. Dla jej wielbi­cieli rzadka to okazja zoba­czenia ulubionej artystki w dużej i słynnej w dziejach teatru roli. Ale i niechętni - a któż ich nie ma - nie za­przeczą nieodpartego działania tej osobowości aktorskiej. Fakt, że w scenach, w któ­rych zjawia się Eichlerówna, przedstawienie nabiera od ra­zu innego życia i blasku. Ire­na Arkadińa - starzejąca się aktorka, opętana teatrem i nim tylko żyjąca. Zakochana w sobie, sobą tylko się interesuje i swymi triumfami. Zapomina o synu, zaniedbuje brata, pilnuje tylko kochan­ka jako niezbędnego elemen­tu uzupełniającego jej życie poza teatrem. Gra bez przer­wy, nie tylko, na scenie ale i w życiu codziennym. Eichlerówna ujęła tę postać zdecydowanie komediowo. Być może spłyciła ją, sprowadza­j�