"Matka Courage" w Tea­trze Narodowym - to przede wszystkim Irena Eichlerówna. Ona skupia na sobie ca­łą uwagę widza, przyciąga, ani na chwilę nie pozwala wy­zwolić się spod władzy swej fascynującej osobowości. Mi­mo że w tej roli tłumi i wy­cisza te elementy swojego ak­torstwa, które zwykle tak bardzo ją wyróżniają. Po spektaklu "Matki Courage" aktor konkurencyjnego teatru powiedział mi, że przez całe przedstawienie czekał, kiedy Eichlerówna "naciśnie pedał", "zagra", rozwinie pełną skalę głosu. I nie doczekał się. Mój rozmówca był tym tyle zasko­czony, co zawojowany. Eichle­równa pozbawiła się w tej roli jednego z uroków swojej sztuki - szerokiego i rozrzut­nego frazowania; operuje gło­sem bardzo oszczędnie, osz­czędza też gestu, a wszystkie te ograniczenia nie umniej­szają siły jej oddziaływania na widza. Któż to jest ta markietanka zwana Matką Courage? Drapieżna i chciwa hiena wo­jenna - jak chciał Brecht? "Partner woj