CAŁA twórczość Stanisława Ignacego Witkiewicza, na­zywanego popularnie Wit­kacym, stanowi kopalnię refleksji i teorii wciąż jeszcze nieuporządkowanych. Witkacy wyprzedził znacznie wszystkie odkrycia tea­tralne 25-lecia powojennego, ja­kie dokonano na Zachodzie. Jest bardziej teatralny w dramaturgii od Becketta, bardziej drapieżny w warstwie intelektualnej utworów niż Ionesco. Jest przy tym ogromnie polski, ale chyba właśnie ta cecha utrudnia jego prezentację współczes­nemu odbiorcy. Jeżeli bowiem np. poglądy este­tyczne Witkacego mogą stanowić żywe odnośniki do zjawisk w świe­cie współczesnym, to narodowe ce­chy jego twórczości ściśle wiążą się z pewnym okresem historycznym, a nawet z określonym kręgiem śro­dowiskowym. Dostrzeganie nadcho­dzących przemian społecznych, za punkt wyjściowy i jednocześnie do­celowy przyjmuje ten sam mikroświat intelektualny, którym wstrzą­sa świadomość kresu szlacheckich mitów, rozczarowania z b