Wystawiając pod koniec sezo­nu teatralnego "Martwe dusze" Gogola - Teatr Polski chciał tym mocnym akcentem podkreślić swoje miejsce w teatralnej geografii Warszawy. Miejsce, którego przez kilka ostatnich lat nie zawsze z najlepszym powodze­niem szukał i znajdował. Powieść Gogola spotkała się z niezwykle serdecznym przyjęciem wśród postępowej inteligencji ro­syjskiej Petersburga i Moskwy. Stanowiła po "Rewizorze" dal­szy akt oskarżenia pańszczyźnia­nego ustroju carskiej Rosji. Wiel­ki krytyk rosyjski - Bieliński napisał kiedyś o "Martwych du­szach", iż bezlitosna satyra, gorz­ki śmiech, to pozytywny bohater utworów Gogola. "Martwe dusze" należą do tych powieści, które są najczęściej adaptowane dla potrzeb teatru. W Polsce grane były od dawna, a autorami przekładów byli m. in. tacy wybitni poeci, Julian Tuwim i Władysław Broniewski. Obecne przedstawienie w Teatrze Polskim należy chyba do najciekawszych w okresie powojennym. Pozornie bowiem