Mur z nieotynkowanej, surowej cegły, rozdarty pęknięciem, którego poszarpana linia ma kształt podświetlonej od tyłu róży, jakiś napis zachlapany białą farbą. Prosty i funkcjonalny w plakatowej jednoznaczności akcent scenograficz­ny. W dekoracjach Krzysztofa {#os#63}Pan­kiewicza{/#} może być rozegrane mi­sterium narodowo-rewolucyjne albo widowiskowo-polityczne oparte o montaż poetycko-faktograficzny, al­bo rapsod bohaterski. Na razie wszy­stko jest w porządku; szlachetna prostota układu scenicznego dopusz­cza nadzieję na teatr godny legen­dy o "Róży", wielkim dramacie naro­dowym, wymienianym - z przesa­dą, na pewno - jednym tchem z "Dziadami", z "Kordianem", z "Nieboską", z "Wyzwoleniem", o "Róży" tkwiącej mocno w tradycji wielkiego reper­tuaru narodowo-rewolucyjnego, na­rzuconego rozbawionej Warszawie przedwojennej przez Leona Schille­ra w Teatrze im. Bogusławskiego (1926 r.). Pierwsze wejście aktora grające­go rolę Bożyszcza, w swetrze i b