Sezon teatralny 1974 75 rozpoczął Teatr Wielki premierą "Krakowiaków i Górali" Wojciecha Bogusławskiego z muzyką Jana Stefaniego. Nowa inscenizacja jest dziełem reżysera Jana Skotnickiego i scenografa Jana Urygi. Jako artyści ambitni odeszli oni świadomie od koncepcji schillerowskich, dominujących w powojennych przedstawieniach "Cudu mniemanego" w Łodzi i w Warszawie, poszukując rozwiązań nowych i oryginalnych. Oryginalność ta wyraziła się przede wszystkim w próbie większego nasycenia widowiska folklorem a zarazem w dążeniu do większego zróżnicowania folkloru krakowskiego i góralskiego, które - poddane klasycyzującej stylizacji - tracą dużo ze swej odrębności, tak łatwo wyczuwalnej w muzyce ludowej "in crudo". Z tym argumentem można by się zgodzić, problem jednak nie jest łatwy.

W zasadzie każda epoka i każdy twórca inaczej rozwiązują zagadnienie stylizacji muzyki ludowej, stosując właściwe sobie środki artystyczna toteż, w twórczości operowej, czy kantatowej raczej nie znane są wypadki ścisłego naśladownictwa ludowego wzoru i rezygnacji z jakiejkolwiej artystycznej "obróbki". Inne są więc formy stylizacyjne folkloru u Stefaniego, inne u Moniuszki, jeszcze inne u Szymanowskiego czy Lutosławskiego. Nikomu jednak nie przyszłoby do głowy zastępować np. tańców góralskich w "Halce" czy w "Harnasiach" ludową kapelą spod Nowego Targu czy jej kopią. A coś takiego uczyniono właśnie w "Krakowiakach i Góralach" w Teatrze Wielkim. "Górali" wyposażono we własną kapelę a liczne (góralskie) fragmenty przeznaczone dla chóru i orkiestry zastąpiono nową muzyką. opracowaną (z dużą znajomością góralskiego folkloru - co przyznaję) przez Franciszka Barfussa, "Krakowiakom" zaś pozostawiono przeważnie Stefaniego i orkiestrę w klas