Tadeusz Bradecki nie zdecy­dował się na "oficjalną" zmia­nę, tytułu. Uważał - i słusznie - że na plakacie należy zachować tytuł i nazwisko auto­ra oryginału. Jednak w taki sposób zbudował i poprowadził cały spektakl, jak gdyby miał on nosić tytuł "Makary i Warwara". Z bogatej i wcale niejedno­znacznej problematyki wczes­nej powieści Dostojewskiego wybrał Bradecki jeden motyw - motyw miłości dojrzałego mężczyzny do młodej, bardzo młodej kobiety. Jest to miłość smutna, gorzka, szara, bez przyszłości i nadziei, bez ma­rzeń i obietnic. Warwara nie widzi i nie rozumie - a może nie potrafi docenić? - uczuć radcy tytularnego Diewuszkina, jego delikatności i prostoduszności, choć chętnie korzy­sta z jego pomocy i nieśmiałej gorliwości. Jest to więc bardzo żałosna petersburska wersja "miłości po południu". Zimno, plucha, deszcz i melancholia ogarnia... Ale tekstowi Dostojewskiego przeczy sceniczna uroda spek­taklu. Warwara Dobrosie