Premierą sztuki Ionesco "Gra w zabijanego" zamknął Teatr Polski we Wrocławiu swój udany sezon. Słowo udany war­te jest szczególnego podkre­ślenia, gdyż teatr po odejściu Kry­styny Skuszanki i Jerzego Krasow­skiego znajdował się w impasie ar­tystycznym. Marian Wawrzynek ob­jął instytucję w trudnej sytuacji, nawet kierownik artystyczny, Ma­ria Straszewska, przyszła już po roz­poczęciu sezonu. Jednak mądra li­nia repertuarowa i odpowiedni do­bór realizatorów przyniosły wynik nadspodziewanie dobry. Spektakle sezonu 1972/1973 stały na wyrówna­nym poziomie, znalazło się też kil­ka przedstawień bardzo dobrych (jak choćby "Kuchnia" Weskera w reż. Wandy Laskowskiej, "Czarow­nice z Salem" Millera w reż. Zyg­munta Hubnera czy "Skoro go nie ma" Peipera w reż. Jerzego Wró­blewskiego) i wreszcie spektakl wy­bitny. "Gra w zabijanego" w reży­serii i inscenizacji Henryka Tomaszewskiegio zasługuje bowiem na miano wydarzenia. Światowa prapremiera sztu